„Dunkierka”

„Dunkierka”, film który udowadnia, że od krzyku gorsza może być cisza. Na próżno możemy doszukiwać się rozbudowanych dialogów, nie ma słowotoków i pretensji do Boga. Wszystko ogranicza się do rozkazów i kruchych nadziei na ocalenie z miejsca, z którego nie ma odwrotu, co nie oznacza, że film nie jest emocjonalnie naładowany. Jest(!), a emocje towarzyszą nam długo po napisach końcowych.

Christopher Nolan pokazuje wojnę milczącą, która w ciszy przynosi cierpienie i w ciszy daje ukojenie, bo wojna nie krzyczy, ona w milczeniu zabiera krzyczące istnienia. Dookoła roznosi się szum fal i huki bombardowania, po których znów zapada… cisza, budząca u widza większy niepokój niż nadlatujące siły Luftwaffe. Tego, co przynosi milczenie nikt nie jest pewien. Nie brakuje tu bohaterskich aktów odwagi, poświęcenia i męskich decyzji, ale przede wszystkim jest to film o ludziach, którzy w imię wyższych wartości godzą się na tęsknotę, strach i ból, pokazując nam jak trudno w czasie wojny jest być człowiekiem.

Jest to jedna z nielicznych produkcji o widmie wojny, która pochłania widza od pierwszej sceny. Wszystkiego dopełnia mistrzowska muzyka Hansa Zimmera. „Dunkierka” to ciąg obrazów, który zostaje w człowieku na dłużej i daje nowe spojrzenie na wydarzenia tamtych lat. Nolan serwuje na ekranie wojnę dojrzałą, bohaterowie wiedzą, co się dzieje, są świadomi konsekwencji i zagrożenia, nie łudzą się i nie mamią nadzieją na cud, nie krzyczą, jakby na przekór całemu złu. Mamy maj 1940, znalazłeś się na froncie bez odwrotu… Witaj w Dunkierce.

Film dostępny jest w czytelni.

(KJ)