RECENZJA: „Atlas dziur i szczelin”

„Atlas dziur i szczelin” to książka, o której było głośno w  2023 roku, kiedy została nagrodzona w Konkursie im Ryszarda Kapuścińskiego na najlepszy reportaż, oraz uznana za najlepszą książkę o tematyce warszawskiej.

Jest to książka o mieście. Jednak jej bohaterami nie są ludzie, a szeroko rozumiana natura. Przyroda, która usiłuje zasiedlić każdą możliwą przestrzeń: tytułową dziurę i szczelinę.

Autor – leśnik i przyrodnik, ale również poeta i reportażysta znajduje to, co dla większości mieszkańców miast jest niewidoczne, a wręcz niewidzialne.  Zabiera nas na spacer ulicami miast. Wskazuje miejsca, w których przyroda niezmordowanie toczy nierówną walkę o przetrwanie, nie tylko z pogodą, ale przede wszystkim z wizjami architektów miejskich, „betonozą” oraz projektami rewitalizacji zieleni służącym wyłącznie ludziom.

Ta książka, to zbiór notatek, zapis zachwytu nad siłą przyrody.  Podziw dla ptaków, które usiłują normalnie funkcjonować w betonowej dżungli, a na swoje gniazda adaptują coraz bardziej nieoczywiste miejsca, czy uznanie dla bogactwa świata roślinnego i zwierzęcego istniejącego w zdominowanej przez ludzi przestrzeni.

Nie trzeba wiele, by ze smutnej i uporządkowanej tkanki miasta wyłuskać to, co małe, a cieszy.  Zatrzymać się na chwilę, przyjrzeć bliskości natury, która mimo ukrycia wśród betonu jest i potrafi zachwycić.

Michał Książek uczy na co warto patrzeć podczas zwykłych spacerów po mieście, przemycając przy tym sporą dawkę wiedzy biologicznej. Podaje „adresy”, o które warto zahaczyć oraz zachęca do samodzielnych eksploracji najbliższych nam okolic.

Naładowani pozytywną energią promieniującą z książki, skorzystajmy z jednego z zaproponowanych pomysłów i zwiększmy szanse naszych współsąsiadów na przetrwanie w mieście.

(EG)